Stadier og annet

Det er en gammel vits som forteller at du er gjennom tre stadier i livet. I det første stadiet tror du på nissen. I det andre stadier tror du ikke på nissen og i det tredje stadiet er du nissen. Jeg skal ikke si at min søster er et eksempel på dette, men faktum er at hun har spilt julenissen i en rekke familieselskaper, en tradisjon hun overtok etter min bestefar. Det er ikke godt å si hvorfor hun overtok den rollen eller hvorfor hun har påtatt seg det orket å ”stikke bort” for å så å komme tilbake like etter at nissen har vært innom. Hun legger ganske mye flid i rollen, som i år tok hun på seg brun parykk under nissemaska for at hennes eget lyse hår ikke skulle avsløres, hun legger om stemmen og skaper en nisse i mangfoldighetens tegn.

Som oftest gir det oss en god latter under hele nisseseansen og hun må bokstavelig talt holde på masken i latterkrampen. Det kan oppstå situasjoner som at hun får lyst på en kopp kaffe i glemsel av at hun har en plastmaske på seg og må løse dette spontant på et eller annet vis. I år påsto hun at hesten hennes sto ved Glemmen, det med Glemmen falt vel tilfeldig, en nisse reiser jo ikke med hest, men reinsdyr, noe hun hadde GLEMT i farta.

Alle ser at det er min søster som er nissen, selv de minste, men vi støtter opp under illusjonen og brått tror vi på det vi også. Det er faktisk nissen som sitter der i hele sin forunderlige persona og plastmaske og en pute som tyter ut under magen. Vi i familien er evig takknemlig for at hun påtar seg denne rollen.

Her er om et annet besøk på julekvelden:

Julekvelden i Stor-Brakan.
Sted: Nordsømna, Nordland
Informant: Anton Toft
Samler: Knut Strompdal

Stor-Brakan ligg så pålag ein 4 mil ifrå Torgen, og av og til hender det, at ein og annan fer dit ut for å fiske julefisk. Eingong var det ein fiskar, som vart ligjande verfast derute og måtte vera der over jule. Han ha børsa med, og hadde og mat med så han greidde seg, ette det han meinte då han for heimandfrå. Men då det leid fram til jul hadde det minka på med maten, så at det var ikkje langt ifrå, at det vilde bli sveltihel i julen. Han hadde ikkje noko å gjera, og låg difor som oftast å sov utette kvelden, det var støtt slikt ver, at koma på sjøen var det ikkje tale om.
Som han låg og sov juleaftan fekk han høyre det vart slikt styr ute. Som han no låg og funderte på kva dette vel kunde vera for noko, så kom det inn eit slikt underlegt fylgje. Non ha berre ein fot, andre ha berre eit auga, nokre var skakke, andre var skeive, og alle ha dei eit eller anna lyte. «Å hu, her loktar det så kristen manns lokt», var det ein som sa med same dei kom inn. Strakst sette dei alle nasane i ver og tok til å lukte. Men dei kom tilsidst til det resultat, at det var berre eitkvart som var att sidan sidst det hadde vore fiskarar herute. Dei dekte så på bordet, for dei var vel vant til å halda jul herute.

Men då dei vel var komen igang med etingen, så tok fiskaren børsa si og skaut. Då vart styr. «Herifrå, te Horten, te Horten!» ropa dei i munnen på kvarandre. Trolltye hadde teke ei gjenta, og ho vart att då dei andre for. Det vart og att alt det som var på bordet, sølvtyet med det andre. Nøkkelvola hadde dei gløymt att ette seg. Den kom dei att ette. Mannen tok nøklane på ei stikka og kasta dem ut til dei. Sølvtyet fekk han hava. Han gifta seg sidan med gjenta, og dei flytta ut til Sklinna. Dei vart dei første faste buande der.