Ellers fortellingen følgende data:
Eidskog, Vestmarka, Hedmark
Informant:
Brynte Rambøl
Samler:
L. M. Fjellstad
Livsens øy
Det var ein gong ein mann som rodde langt ut på havet. Og best som det var, så fekk han sjå at ei øy steig fram. Mannen rodde fram til stranda, og så feste han båten sin og gjekk i land. Alle stader voks det fine tre og planter. Ja, alt var så vent så det kunne ikkje vera gildare i sjølve Himmerike.
Mannen gjekk og gjekk. Langt om lenge så kom han til ei stor grend. Og slike hus og jorde som der var! Maken til dei hadde han nå aldri sett. Men det raraste var, at folka som levde på denne øya var berre kvinner. Og alle som mannen møtte, så var dei så over seg blide og bad han vera velkomen.
Ja, mannen hadde ikkje noko mot å vera der ei stund, for slike folk var det nå reint sjeldan å sjå. Og så vakre som alle av dei var.
Han laut undra seg over at dei alle såg så unge ut. Og han orka ikkje halda seg, men spurde dei om korleis dette kunne ha seg, og så ville han og få vita namnet på denne øya.
«Dette er Livsens øy,» svara dei, «og den som er her skal aldri døy.»
Mannen vart då verande på øya og lika seg betre og betre for kvar ein dag. Men om ei tid, så ville han sjå heimatt til plassen sin og folka der. Men alle kvinnene på Livsens øy rådde han frå dette.
«Reiser du nå, så kjem du aldri her att,» sa dei.
Ja, mannen gav seg då til å vera ei stund, men så om ei tid slo han frampå att om denne heimreisa si.
«Reiser du nå, så vil du ikkje kjenna att deg heime. Og heller ikkje så vil du finna att skyldfolket ditt,» sa dei til han.
«Det var da meir enn rart,» svara mannen, «ikkje lenger eg har vori her.»
«Kor lenge trur du at du har vori her da?» spurde dei.
«Å, det kan vel ikkje vera stort meir enn sju dagar det,» svara mannen.
«Det er nok meir,» sa dei, «i dag er det sju hundre år sidan du kom hit.»
Men det ville mannen på ingen måte tru.
Før han så reiste, kom dei med ein gild hest til han, og han fekk ei kvit kappe om seg før han steig oppi gullsalen.
Så svinga han med hatten og reid av garde.
Det bar frå øya og høgt oppi lufta. Fort gjekk det over havet, og om ikkje så lenge sette hesten beina på land. –
Mannen reid og reid, men ingen stad kjende han seg.
Då fekk han med eitt sjå ein kar med ei trillebår på vegen. Mannen sleit med båra, for ho var mest berre fillene. Og oppi båra låg det ei mengd med fuglevenger. Desse var så skrale, det var mest ikkje fjøra att på dei. Det var berre vengknutane å sjå.
«Kva gjer du med denne båra?» spurde mannen på hesten, idet han helsa.
«Å, det skal du snart få sjå,» svara karen, «nå har eg fari rundt heile verda fleire vender etter deg. Ja, du skal tru at eg har sopa etter deg med desse vengene, men eg har ikkje funni deg før enn nå – -.»
«Så?» svara mannen, «du skulle vilja meg noko, du. Eg veit ikkje av at eg har noko uteståande med deg. Og eg kjenner deg heller ikkje.» –
«Det kan vel vera så,» svara karen og reiv ryttaren tå hesten, «men nå er timen din komen.»
«Men kjære, kva er du for ein da?»
«Eg er Døden,» svara mannen og greip den andre over nakken og slengde han på trillebåra.